Μήπως είδες το τραγούδι που κυλούσε στις φλέβες σαν έρωτας
ξυπνούσε το γλυκό το δάκρυ κι άπλωνε την καρδιά να στεγνώσει
στο μεγάλο κάμπο με τις ανεμώνες της γης μου;
Μήπως είδες το ζουρνά και τη λύρα
που σπαρταρούσε στα δυνατά χέρια των παλικαριών;
Τα ηλιόβολα μάτια τους στεφάνωναν πέλαγα
και γύμνωναν στο φως τρυφερά κορίτσια της γης μου .
Μήπως είδες το τραγούδι που άνοιγε τον ασκό του γέλιου
στο καράβι των μικρών σειρήνων
και ξεχύνονταν όλες οι φυλές του αγέρα
στροβιλίζοντας ελιές και νεράντζια
αγκαλιές και λασπωμένα πόδια κι άμμο χρυσή
που κλεψύδρα στην αγάπη μονάχα
καθώς ο ιδρώτας έχτιζε παράθυρα στον ουρανό.
Κι ήταν απλά σαν κοίταγμα μωρού τα όνειρα.
Κι ήταν όλα απλά σαν ψωμί και μέλι,
νερό της Κασταλίας πηγής και θυμάρι της Μάνης.
Μήπως είδες το τραγούδι
που κελάρυζε στου Τσιτσάνη τις μαγικές χορδές
έβαφε του Τσαρούχη τους αγγέλους μήνες
κι ολάκερη την ήπειρο του ανθρώπου σκέπαζε
με το βαθύ αναστεναγμό του Στέλιου
« είμαι τραγούδι είμαι λαός , δεν είμαι σκλάβος κανενός»
Οι ζωντανοί βράχοι των ναών ρωτούν τα κύματα
που μαστίγωναν άλογοι βάρβαροι και ορέγονται παράλογοι πόθοι.
Μήπως είδες το τραγούδι ;
Κάποιοι είπαν πως κούρνιασε λυπημένο σε αμέτρητα στήθη σκυφτά
που ψάχνουν αλήθειες και ψέματα κάτω από γλώσσες μπότες βαριές.
Εισπνέοντας αναθυμιάσεις κατοχής
Ζώντας εν λευκώ παραδομένοι
Μα είναι ατέλειωτη η μνήμη της γης μου
Άκου πως φέρνει απ’ τα ευλογημένα βάθη των ονομάτων
τα κωδικά σήματα
και τις λέξεις με αίμα στους τοίχους των αγίων
Άκου μες στην καρδιά σου το τραγούδι
γυρνώντας στις μυστικές κατακόμβες του ίσκιου σου
μακριά απ’ τους γκρεμούς των μεγάλων φώτων.
Μόνο εσύ το τραγούδι μπορείς να ξυπνήσεις
Μονάχα εσύ .
© Σκουρολιάκου Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου