Translate

ΕΡΩΧΟΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

....Πέμπτη 28 Μαρτίου σήμερα.....

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος


Η πιο χαμένη μέρα είναι εκείνη όπου δε γέλασες.
Σαν σήμερα πέθανε ο Τάσος Λειβαδίτης. 
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο....

Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Ο  Τάσος Λειβαδίτης ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951. Στο Μούδρο, στηΜακρόνησο  και μετά στον Αι Στράτη  κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ’ όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά το δικαστήριο (Πενταμελές Εφετείο Αθηνών, 10 Φεβρουαρίου 1955) τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών.
http://frapress.gr

2 σχόλια:

  1. ΣΚΑΣΜΟΣ ΣΚΑΣΜΟΣ ...ΜΙΛΑΕΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ.30 Οκτωβρίου 2013 στις 3:28 μ.μ.


    Φυσάει ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

    Το έθνος μας απειλείται!
    Υπέρ βωμών και εστιών.
    Μα πρέπει να συντομεύουμε Εξοχότατε,
    μας περιμένουν για το τσάι!
    Εν θα ουκ εστί πόνος ου λύπη

    Ένας ζητιάνος ξύνει τ' αχαμνά του.
    Ο άγνωστος στρατιώτης κρυώνει στο χιονόνερο
    Ο υπουργός χειρονομεί, μια γριά σταυροκοπιέται.
    Κύριε των δυνάμεων!!!
    Των δυτικών, βέβαια, δυνάμεων.

    Σκασμός ,σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός!
    Τα γάντια χειροκροτούν,
    οι φαντάροι παρουσιάζουν όπλα,
    οι τράπεζες χωνεύουν τη λεία τους,
    δυο αστυνόμοι τρέχουν.

    Ποιος είναι;
    Τίποτα, τίποτα.
    Ποιος είναι;
    Ένας άνεργος λιποθύμησε. Τίποτα.
    Μπορεί και να πέθανε. Τίποτα.
    Σκασμός!!! Σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός!

    Πρέπει να εξοπλισθώμεν δια να διασφαλίσουμε
    την ασφάλεια του έθνους...
    Μακάριοι οι πεινώντες και οι διψώντες
    Ω! sorry! Ε, με συγχωρείτε!
    Η ελευθερία της πατρίδας ήθελα να πω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΣΤΙΧΟΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟΙ ΣΕ ΠΑΚΕΤΑ ΑΠΟ ΤΣΙΓΑΡΑ30 Οκτωβρίου 2013 στις 3:35 μ.μ.


    Έξι «στίχοι» του Τάσου Λειβαδίτη «γραμμένοι σε πακέτα τσιγάρα»


    Πολεμώντας

    Ναι, υπερασπίζαμε τη λευτεριά πολεμώντας
    μα ακόμα
    υπερασπίζαμε το δρόμο που παίζαμε παιδιά
    τον τάφο που κοιμόταν η μητέρα μας
    και κείνο το μικρό δεντράκι που κάτω απ’ τα κλαδιά του
    δώσαμε το πρώτο μας φιλί!


    Πατρίδα

    Πατρίδα
    είσαι γεννημένη από χωριάτες
    από φαρδειές σκληρές κοιλιές γυναικών
    από τις ροζιασμένες φούχτες των σκαφτιάδων.
    Είσαι γεννημένη μες από φωτιές, από κραυγές κ’ αίματα
    απ’ αυτούς που πέσανε για σένα, χιλιάδες και χιλιάδες
    και χάθηκαν για πάντα κάτω απ’ το χώμα σου.

    Όταν ο περαστικός ξυλοκόπος κάθεται σε μια πέτρα
    στην άκρη του δρόμου, την ώρα που βραδιάζει
    δεν είναι μονάχος.
    Ακούει κάτω απ’ το χώμα του δρόμου να τον φωνάζει το αίμα σου.

    Πατρίδα, είσαι γεννημένη απ’ τους πεθαμένους.


    Σημαίες

    Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
    εμείς καθόμασταν τα βράδια
    και ζωγραφίζαμε σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου.
    Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας.


    Επιτάφιο

    Εσείς
    αδέρφια που πέσατε.
    Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τ’ όνομά σας.
    Μα η πατρίδα θα κρατάει το αίμα σας στις ρίζες της
    για ν’ ανθίζει.


    Σε περιμένω παντού

    […] Μη χάσεις το θάρρος σου. Εμείς πάντα το ξέραμε
    πως δεν χωράει μέσα σε τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο.
    Γιατί δική μας πατρίδα είναι όλοι οι δρόμοι που στα πλάγια τους κοιμούνται
    οι σκοτωμένοι του αγώνα μας.


    Κάτω απ’ την παλάμη μας

    Σφίξαμε το χέρι τόσων συντρόφων!
    Όταν καμμιά φορά λιποψυχάμε
    νοιώθουμε σαν ένα μαχαίρι να τρυπάει την παλάμη μας
    η ανάμνηση του χεριού τους.
    Κι όταν κάνουμε το καθήκον μας
    νοιώθουμε κάτω απ’ την παλάμη μας κάτι σίγουρο κι ακέριο
    σα να κρατάμε μες στα χέρια μας
    ολάκαιρο τον κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή