Φυσάει ακόμα καλοκαίρι ανάμεσα στις λέξεις ,
μα στον αγέρα καταπίνεις τη θλιβερή ανάσα της απάθειας.
Τα χέρια μας μισή κλεψύδρα , η άμμος που αγγίξαμε .
Τα μάτια μας πυροβολεί το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του Αυγούστου
κι οι μέρες του αχνίζουνε καπνούς.
Είπαμε καλημέρα στο φθινόπωρο ,
όμως τούτα τα σύννεφα δεν είναι του Σεπτέμβρη .
Είναι σκιές παιδιών που πέταξαν
στις γειτονιές του ουρανού , λησμονημένα .
Γράφω εκατό φορές τη λέξη ''ελπίδα''
για να ξορκίσω τα συντεταγμένα ''ναι'' των παραισθήσεων .
Κι απ΄την καρδιά κόβω μια φέτα προσευχή
για των ανθρώπων τις στιγμές τις σταυρωμένες .
Εκεί που δεν φυσάει καλοκαίρι.
Στους τόπους που βρυχάται η έρημος ...
Σκουρολιάκου Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου